Αναγνωστικά Δημοτικού της δεκαετίας του ’60 (εξώφυλλα). Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ ή, αλλιώς, Όταν Έχω Διάβασμα Βαρυέμαι)

21ο Δημοτικό Σχολείο “Ο ΦΑΡΟΣ”.

1964-1965. Α’ τάξη Δημοτικού. Οδ. Θήρας και Αχαρνών

1965-1966. Β’ τάξη Δημοτικού. Οδ. Θήρας και Αχαρνών. Διδάσκαλος κα Ελένη ΠΑΠΑΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ.

1966-1967. Γ’ τάξη Δημοτικού, Οδ. Τελέστου 4

1967-1968. Δ’ τάξη Δημοτικού. Οδ. Θήρας και Αχαρνών

128ο Δημοτικό Σχολείο

1968-1969. Ε΄τάξη Δημοτικού. Οδ. Θήρας και Αλκαμένους. Διδάσκαλος κ. Ιωάννης ΡΟΥΣΚΑΣ (και διευθυντής)

Στην ομαδική αυτή φωτογραφία δεν χρειάστηκε να ανασύρω ονόματα συμμαθητών από μνήμης μετά από μισό αιώνα. Διότι ανακάλυψα -προς μεγάλη μου έκπληξη- πως είχα τον “ασφαλίτη” μέσα μου σαν φυσικό ταλέντο: στην πίσω μεριά της φωτογραφίας αναγράφω με τον παιδικό μου γραφικό χαρακτήρα όλα τα ονόματα των εικονιζομένων.

Ποιός ξέρει τι να σκεφτόμουν για το μέλλον σε εκείνη την ηλικία; Σίγουρα πάντως ήμουν επηρεασμένος από ένα καταπληκτικό βιβλίο που μου είχε δώσει ο συμμαθητής μου ο Οικονόμου. Ο πατέρας του ήταν όντως αστυνομικός διευθυντής (ή κάτι τέτοιο), μεγάλη υπόθεση επί Επταετίας. Έτσι, όταν έστηνα την δική μου ομάδα κατασκόπων, ο γυιός του μού δώρισε ένα πολύ χοντρό βιβλίο, κάτι σαν εκπαιδευτικό εγχειρίδιο Οδηγό Πρακτόρων, που πραγματευόταν θέματα ασφαλείας, παρακολουθήσεων, κρυπτογράφησης, αντι-κατασκοπείας κλπ. Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, σε κάποια μετακόμιση, ακολούθησε τον δρόμο για τα σκουπίδια. Προηγουμένως όμως είχα φροντίσει να το ξεκοκκαλίσω και να το αποστηθίσω, χρήσιμη και απαραίτητη γνώση για την ενήλικη ζωή.

Με βάση αυτό το επαγγελματικό βιβλίο και τις περιπέτειες του ΜΙΚΡΟΥ ΗΡΩΑ είχα φτιάξει την δική μου “αντιστασιακή” ομάδα (όχι βέβαια κατά της Χούντας) με κώδικες, κρυφά μέλη, σύμβολα και δράση. Ούτε πάντως σαν τον ΣΑΠΟΔΕΧΩΤΑΚΟ του Παπάκια της “Διάπλασης των Παίδων” (“Σύλλογος Αγοριών Που Δεν Χωνεύουν Τα Κορίτσια“). Μάλλον με ακριβώς τον αντίθετο προσανατολισμό!

Την ίδια εποχή θυμάμαι ότι άκουγα στο τρανζιστοράκι πριν κοιμηθώ την ραδιοφωνική εκπομπή του Γεωργαλά “Στον Ιστό της Αράχνης“. Αναφερόταν στο “σιδηρούν παραπέτασμα” και τα “εγκλήματα” του κομμουνισμού. Ιδιαίτερη εντύπωση μού είχε κάνει η εισαγωγή της εκπομπής που την απομνημόνευσα λόγω τακτικής επανάλειψης: “Στον ιστό της αράχνης. Αμοιρος όποιος πιαστεί στους αόρατους ιστούς της αράχνης. Τίμημα της απροσεξίας του ο θάνατος. Αργός. Φρικτός Απαίσιος. Ενας θάνατος χωρίς δικαίωση“.

1969-1970 ΣΤ’ τάξη Δημοτικού. Οδ. Θήρας και Αλκαμένους. Διδάσκαλος κ. Θωμάς ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ