“μ+ή=μή. λ+ο=λο“. Μαζί; “Μή-λα“. Παφ! μια σφαλιάρα.

Η παιδαγωγική μέθοδος του πατέρα μου την δεκαετία του 60 για να εστιάζει η προσοχή μου στο Αλφαβητάριο μάλλον ήταν αποτελεσματική. Σύντομα έμαθα πως “Μη + Λο” κάνει “Μήλο” και όχι Μήλα. Σε ηλικία 4 ετών ήξερα να αναγνωρίζω την αλφαβήτα και είχα μάθει να διαβάζω όλο το αλφαβητάριο προτού ακόμη επιστρέψουμε από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, πράγμα που με έκανε πολύ δημοφιλή στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και στο Νηπιαγωγείο.

Επιστρέψαμε στην Αθήνα και το “παιδί” έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο για να αποκτήσει κοινωνική τριβή με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του εν όψει σχολείου. Μέναμε στην οδό Ρόδου 43, πάνω από τις γραμμές του Ηλεκτρικού, κοντά στα Θυμαράκια όπου και η πατρική μονοκατοικία που είχε μεγαλώσει ο πατέρας μου. Εισόδημα υπήρχε με την δουλειά του πατέρα, η μητέρα μου μίλαγε καλύτερα τα αγγλικά από τα ελληνικά αφού από αγγλόφωνα σχολεία είχε αποφοιτήσει στην Αγγλία, την Ιρλανδία και την Ουαλλία. Αρα, το καινούργιο σχολείο που είχε πρόσφατα ανοίξει στην οδό Καμπάνη 11, πρώτη παράλληλη της οδού Αχαρνών και πάροδο της Αγίου Μελετίου, ακουγόνταν σαν η καλύτερη λύση για την κοινωνική μας θέση. Άλλωστε ήταν και δίπλα στο μεγάλο γωνιακό καφενείο ΚΟΣΜΟΣ όπου σύχναζε ο πατέρας μου, άρα βόλευε από πολλές πλευρές.

Ελληνοαγγλικό Κολλέγιο Γκιζελή. Πήγα εκεί νηπιαγωγείο, μάλλον για 2 χρόνια (1964 και 1965). Φαίνεται πως η ανάγνωση που ήδη ήξερα και η φιλομάθεια μέ έκαναν αρεστό στην δασκάλα μου (για κάποιο λόγο το όνομα “κυρία Αλεξάνδρα” έρχεται στο μυαλό μου). Ετσι, με βλέπω σε φωτογραφίες να είμαι σε απαγγελίες ποιημάτων σε σχολικές γιορτές, σε γυμναστικές επιδείξεις, στην πρώτη γραμμή σε παρελάσεις.

Αλλά και στο σπίτι ήδη μάθαινα Αγγλικά με την κα Νίνα (Φραγκούλη), μια οικογενειακή φίλη της θείας μου Ανδριανής -που πάντα είχε ιδιαίτερη έφεση στις ξένες γλώσσες. Πρώτα -θυμάμαι- έμαθα απ΄έξω το εγγλέζικο αλφάβητο και αργότερα το ελληνικό, πορεία που ακολούθησε και τις αντίστοιχες γραμματικές των δύο γλωσσών όταν ήρθε η ώρα τους. Ειδικά, η προφορά εκείνου του “a” από την λέξη apple (που δεν ήταν ούτε “ά”, ούτε “ε” αλλά κάτι ενδιάμεσο), πολύ με ταλαιπώρησε. Τώρα, γιατί ειδικά θυμάμαι από την κα Νίνα, την φούστα της κάτω από το καρυδένιο τραπέζι του σαλονιού είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Πού άραγε είχα την προσοχή μου αν όχι στο καντριγιέ τετράδιο των αγγλικών;

Το σχολείο του Γκιζελή δεν ήταν ένα τυχαίο ιδιωτικό σχολείο της περιοχής. Ούτε όμως και η περιοχή των Πατησίων απλά μια ακόμη περιοχή των Αθηνών (που τότε μεγάλωνε ξέφρενα) όταν μιλάμε για την ιστορία της ιδιωτικής εκπαίδευσης στην πρωτεύουσα. Τις δεκαετίες του 60 και του 70, όλα (μα όλα) τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια περιωπής βρισκόντουσαν εκατέρωθεν στις παρυφές της οδού Πατησίων από το Πολυτεχνείο μέχρι τα Πατήσια.

Η ιστορία του εκπαιδευτήριου Γκιζελή είναι ενδιαφέρουσα και μπορεί κανείς να την διαβάσει ακόμη και σήμερα στο διαδίκτυο. Η δική μου σχέση με το σχολείο έληξε άδοξα γιατί σύντομα ο πατέρας μου έμεινε παραπληγικός σε ηλικία 35 ετών και το δημόσιο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς φάνταζε σαν η ασφαλέστερη οικονομικά λύση.

Πολλά χρόνια αργότερα γνώρισα και τον γερο-Γκιζελή την δεκαετία του 70 όταν ετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο. Πήγαινα βέβαια φροντιστήριο κάθε απόγευμα έτσι κι αλλιώς αλλά ο πατέρας μου είχε “κολλήσει” με το να πάω για ειδική προσωπική προετοιμασία στα μαθηματικά από τον ίδιο τον Γκιζελή. Δεν ξέρω την προσωπική σχέση που είχαν οι δυό τους, ίσως το σχολείο να ήταν και πελάτης του πατέρα μου. Εγώ δεν έβρισκα τί παραπάνω μπορούσε να μού προσφέρει ένας ηλικιωμένος μαθηματικός, δεν άντεξα όμως το πρέσσινγκ και πήγα. Μετά από δύο μαθήματα (πολύγωνα και πολυπαραγοντικές εξισώσεις, νομίζω), συμφωνήσαμε με τον Γκιζελή πως μάλλον δεν είχε πολλά να μου προσθέσει. Θεός σχωρέστον…