Η σχέση μου με την θρησκεία είναι όπως και με την τέχνη. Καθαρά διαισθητική. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ανυπαρξία έρευνας και μελέτης σε βάθος. Ως εκ τούτου, αρνούμαι διαχρονικά να υποκύψω στις “σειρήνες” του ορθολογισμού και της λογικής επεξεργασίας, όταν υπεισέρχονται σε θέματα θρησκευτικής πίστης. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που οι κοινωνικές περιστάσεις στον χώρο που γεννήθηκα και μεγάλωσα αλλά και που οι οικογενειακές παραδόσεις με κατέταξαν στο ποίμνιο της Χριστιανικής Ορθοδοξίας. Και αυτό διότι μετά από 60 χρόνια ζωής και έκθεσης στο θρησκευτικό συναίσθημα διαφόρων λαών, καταλήγω πως το μυστηριακό πανανθρώπινο μήνυμα του Ευαγγελίου με εκπροσωπεί. Εάν επρόκειτο να κληθώ και πάλι να επιλέξω μετά γνώσης (στο βαθμό του εφικτού αφού πρόκειται περί πίστης), αναμφίβολα θα έκλινα προς την ίδια κατεύθυνση. Μεγάλη υπόθεση για την προσωπική κοσμοθεώρηση καθενός.

Αυτό δεν σημαίνει πως αδυνατώ να διαχωρίσω το αίσθημα της πίστης προς το Θείο τόσο από τις δογματικές αρχές της εξουσιαστικής κληρικής νομενκλατούρας όσο και από τις εσωτερικές σχιζοφρενικές αντιθέσεις του κυρίαρχου ιουδαιοχριστιανικού αφηγήματος. Το αντίθετο μάλιστα. Μετά από την παιδιόθεν έκθεσή μου στα εκκλησιαστικά θέματα και διαδικαστικά (κατηχητικό και παπαδοπαίδι), μετά από την σε αρκετό βάθος μελέτη της συγκριτικής θρησκειολογίας, μετά από την καθημερινή διαμόρφωση ήθους και ανεκτικότητας σε κατά βάση εκκλησιαστικό σχολείο (Λεόντειο Λύκειο των Καθολικών Μαριανών Αδελφών), το τελικό γινόμενο είναι αναφανδόν και με ηρεμία πνεύματος υπέρ της συνειδητής επιλογής της Χριστιανικής Ορθοδοξίας. Και αυτό παρ’ ότι αντιλαμβάνομαι με πλήρη συναίσθηση την υποχρεωτική “πλύση εγκεφάλου” που έχω υποστεί μέσα από την περιττή αποστήθιση του ιουδαϊκού πορνογραφικού ρυπαρογραφήματος της Παλαιάς Διαθήκης.

Επιλογή θρησκευτικής συνείδησης όχι μόνον σαν υπερβατικό μεταθανάτιο προορισμό της αθανασίας της ψυχής αλλά και σαν πυξίδα για την καθημερινότητα του βίου. Διότι, σε τελική ανάλυση, η θρησκευτικότητα πανανθρώπινα εκφράζει την αγωνία της άγνοιας και το μήνυμα που εκπέμπουν όλες οι δι’ αποκαλύψεως θρησκείες πίσω από τα επιφανειακά δρώμενα παραμένει απαράλλαχτο. Άλλωστε με τις αποδεδειγμένες πλέον παραδοχές της κβαντικής φυσικής πως η σκέψη παράγει ενέργεια, τα στεγανά μεταξύ πίστης και φυσικής πραγματικότητας έχουν παραβιασθεί.

Εξαίρεση βέβαια αποτελούν τα δογματικά θρησκευτικά διαδικαστικά καθήκοντα στις περιπτώσεις που η εκτέλεσή τους από άτομα αμφιβόλου ηθικής, μεμπτού ήθους και δημοσιο-υπαλληλικής νοοτροπίας οδηγεί σε μακροχρόνια αποχή από αυτά. Κυρίως όταν η προκλητική και προσβλητική για το θρησκευτικό αίσθημα συμπεριφορά των εντεταλμένων ταγών εμπνέει την αντίδραση του ποιμνίου, όπως για παράδειγμα περιγράφεται στο κατωτέρω εικονοποιημένο ποίημα του Χ.Κεράνη με τίτλο “Κενά Καινά Δαιμόνια” (2020) σε απαγγελία-εξορκισμό από τον “Ιγνάθιο Σαβοναρόλα” (Βάσκος Ελληνιστής Ιεροεξεταστής).

Έτσι, καταλήγοντας συμπερασματικά, δεν νοιώθω πως αυτό που εύσχημα μού επεβλήθη χωρίς την συγκατάθεσή μου και που στην συνέχεια μού εμφυτεύθηκε στα κρίσιμα χρόνια της διαμόρφωσης προσωπικότητας βρίσκεται σε ριζική αντίθεση με την ορθολογική σκέψη μου. Αντίθετα οι δύο αυτές αντίρροπες τάσεις έχουν συμφιλιωθεί μέσα μου και εξακολουθώ να πορεύομαι στον βίο μου με αποδεκτές χριστιανικές αρχές και πατροπαράδοτους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Επαναλαμβάνω, σημαντική και μεγάλη προσωπική παρηγορία η απουσία σχιζοφρενικής κοσμοθεώρησης, όπως για παράδειγμα “κουμμουνιστής και χριστιανός”.

Κυρίως σε μια εκ του πονηρού αναθεωρητική εποχή όπου οι παραδόσεις και τα “πιστεύω”, τα συστήματα προσωπικών αξιών και οι πνευματικές “σταθερές” βάλλονται συστηματικά με σκοπό την αντικατάστασή τους. Αρχικά μέσα από την αμφιβολία και τον αγνωστικισμό και στην συνέχεια από την τεχνοκρατική θεολογία. Λες και η πεπερασμένη τεχνολογική εμπορευματοποίηση μπορεί να απαντήσει στα πανανθρώπινα βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα. Βρίσκει όμως τάχιστα πρόσφορο έδαφος στην απουσία γνώσης και κρίσης και στον μαζικοποιημένο τρόπο ζωής μακριά από την φύση. Επειδή όμως αυτά είναι σε τελική ανάλυση θέματα αυστηρά υποκειμενικά και προσωπικά, ας περιοριστώ να διατηρήσω εγώ τις διαισθητικές βεβαιότητές μου, ακόμη κι αν δεν μπορώ πάντοτε να επιχειρηματολογήσω ικανοποιητικά δικαιολογώντας τις.

Βαφτίσεις

Συμμετείχα στην μυστηριακή μου Βάφτιση χωρίς να συγκατατεθώ. Την αποδέχθηκα ασμένως όταν αργότερα συνειδητοποίησα πως με τον τρόπο αυτό “απεταξάμην τον σατανά” εις ζωήν αιώνιον. Από την δική μου βάφτιση δεν υπάρχουν παρά κάποιες φωτογραφίες. Από τις άλλες δύο που συμμετείχα ενεργά ή έμμεσα, η τεχνολογία επέτρεψε να υπάρχουν αρκετά τεκμήρια. Τα παραθέτω χωρίς την συγκατάθεση των άμεσα ενδιαφερομένων. Άλλωστε δεν ζητήθηκε από κανέναν τους την κρίσιμη στιγμή!

Γάμοι

Μετά τον πολιτικό γάμο στην Βαρσοβία τον Νοέμβριο του 1999, παντρεύτηκα την Μπεάτα τον Ιούνιο του 2000 και στην εκκλησία με θρησκευτικό γάμο. ,Θέλησα έτσι να ευλογήσω την κοινή μας ζωή μυστηριακά και μάλιστα υπό την σκέπη της Παναγίας Χρυσοπηγής, που είναι ιδιαίτερα σημαντική για την οικογένεια μας. Κουμπάρος ο εξάδελφός μου Αχιλλέας, που κι αυτός συνειδητοποιεί τον μυστηριακό χαρακτήρα του χριστιανικού γάμου. Και μάλιστα με τρεις ιερείς (χωρίς να το επιδιώξω), έναν από Αθήνα και δύο από την Σίφνο! Αποδείχθηκε πως οι δογματικές και χαρακτηρολογικές μας διαφορές με την τέως σύζυγό μου Μπεάτα ήσαν ισχυρότερες των γαμήλιων δεσμών. Αλλά ίσως και στην περίπτωση αυτή η Θεία Πρόνοια πάλι να με προστάτεψε. Ευλογημένο το όνομα της Παναγίας. Εννοείται πως δεν θέλησα ποτέ και απέφυγα να αναλάβω την σοβαρή ευθύνη να συνδέσω την κοινή ζωή δύο οποιωνδήποτε άλλων ενηλίκων με τα δεσμά του γάμου.

Αυτό είναι το “επίσημο” βίντεο της θρησκευτικής τελετής του γάμου μου στις 5 Ιουνίου 2000. Στο προσωπικό μου κανάλι στο YouTube υπάρχουν μερικά ακόμη ερασιτεχνικά βίντεο από φίλους επισκέπτες, λιγώτερο βαρετά αφού περιλαμβάνουν και κοινωνικές στιγμές εκείνων των ημερών (π.χ. γλέντι κλπ.)

Πανηγύρια Χρυσοπηγής

Τα Σιφνέικα πανηγύρια είναι συνυφασμένα με τις πατροπαράδοτες αρχές της οικογένειάς μας. Ερευνώντας παλιά ιστορικα αρχεία σε τοπικές εφημερίδες, βρίσκω τον παππού μου Αλκιβιάδη (Σβίγγος) να διοργανώνει τακτικά τα ετήσια πανηγύρια στο χωριό μας τον ΆηΛούκα. Ιδιαίτερη προτίμηση στον Ναό της Ταξιαρχών και της Παναγίας της Πουλάτης.

Αυτό όμως που μας συνόδεψε στο διάβα της ζωής μας είναι η αταλάντευτη πίστη μας στην Παναγία την Χρυσοπηγή, πολιούχο της Σίφνου. Η προσωπική σχέση της οικογένειας ξεκίνησε από το “τάμα” (και το θαύμα) περί υγείας του πατέρα μου στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο ίδιος προσευχήθηκε, έταξε και κρέμασε την βέρα του στο εικόνισμα της Παναγίας ως πενιχρό αντίδωρο για την επιβίωσή του και την αποκατάσταση της υγείας του. Η βέρα έμεινε εκεί για τουλάχιστον 30 χρόνια μέχρι ότου έπεσε θύμα της ιερόσυλης κλοπής το 1999.

Ξεκινήσαμε να εορτάζουμε το πανηγύρι της Χρυσοπηγής για πρώτη φορά το 1978 και στην συνέχεια το 1986, το 2000 και το 2018. Η Χρυσοπηγή μάς αξίωσε να είμαστε σε θέση να την δοξάσουμε περισσότερες φορές από κάθε άλλη οικογένεια στο νησί. Προσευχόμαστε να μας δοθεί η ευκαιρία και πάλι το 2030 οπότε έρχεται εκ νέου η σειρά μας. Στην συνέχεια παραθέτω ό,τι έχει διασωθεί σε φωτογραφίες, βίντεο, αναμνηστικό υλικό και αποσπάσματα από τον τοπικό τύπο για κάθε μια από αυτές τις φορές.

Ένα τυπικό πανηγύρι της Χρυσοπηγής σε μια σειρά από βίντεο. Παρουσιάζεται αυτό της οικογένειας Νικολάου Αλκ. Λεμπέση το 2018.

Βοήθειά μας!