Το πανηγύρι της Παναγιάς Χρυσοπηγής
Η «μαγική» φράση και ευχή, που το άκουσμά της δονεί την ψυχή κάθε αληθινού Σιφνιού. Η Σίφνος είναι γνωστή για τις 267 εκκλησιές της και τα πανηγύρια της, ένας έμμεσος τρόπος για να συντηρηθούν τα ξωκκλήσια και να διατηρηθεί η παραδοσιακή Σιφνέικη φιλοξενία. Ένα όμως από αυτά ξεχωρίζει: το πανηγύρι της Χρυσοπηγής.
Τον Ιούλιο του 1923. Οργανωμένη από τον Σύνδεσμο Σιφνίων.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΣΙΦΝΑΪΚΑ ΝΕΑ, φύλλο Δεκ2022.
Θα πρέπει να ήταν περίπου τέτοια εποχή, χειμώνας του 1923, όταν το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου των εν Αθήναις Σιφνίων αποφάσισε πως η διοργάνωση μιας καλοκαιρινής «εκδρομής» στο νησί της καρδιάς όλων των Σιφνιών θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία. Αμ’ έπος, αμ’ έργον. Όπως συνήθως συμβαίνει στα εθελοντικά Σωματεία, όλα τα μέλη του Συμβουλίου δεσμεύτηκαν για την εύρυθμη υλοποίηση του προγράμματος και ο καθένας ανέλαβε τον τομέα ευθύνης του.
Μια αδημοσίευτη διαθήκη του 1846 από το Υπερπέραν
Δημοσιεύτηκε (σε μη-πλήρη έκδοση) στην εφημερίδα ΣΙΦΝΑΪΚΑ ΝΕΑ, φύλλο Μαϊ2022.
Όταν μού έλεγε η φίλη μου ζωγράφος Mary Harman από τον μακρινό Καναδά πως, φεύγοντας από το Κάστρο, ένοιωσε ότι άφησε την ψυχή της εκεί μαζί με τόσες άλλες που «έβλεπε» τριγύρω της, χαμογέλασα. Για εμένα, Κάστρο σημαίνει το πατρογονικό μας σπίτι, το γκρεμισμένο τριώροφο «καραβοκύρικο» των Ρωμάνηδων στην κορυφή του χωριού, δίπλα στην Αγία Ελεούσα. Αυτό που στην πορεία του χρόνου έγινε χώρος εναπόθεσης μπάζων και σκουπιδιών από όλο το χωριό, αντικείμενο αυθαίρετου τεμαχισμού και καταπατήσεων. Ακόμη και πηγή καπήλευσης των αρχαίων μαρμάρων της αρχοντικής οικίας σε ιδιωτικό μαντρότοιχο στον Πλατύ Γιαλό (όπου τα εντόπισα πρόσφατα). Σημαίνει και τον τάφο του προ-προπάππου μου Κωνσταντίνου Ρωμάνου μπροστά στην ιστορική «Μητρόπολη» της Σίφνου αλλά και μια γνωριμία εικοσαετίας με την αρχαιολογία, διοικητικών περιπετειών και υπέρογκων εξόδων για την σύννομη αποκατάσταση του πατρογονικού.
Στην Αθήνα του 1920
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΣΙΦΝΑΪΚΑ ΝΕΑ, φύλλο Μαρ2022. Αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Είναι περίεργο το πώς κάποια πράγματα διαλέγουν από μόνα τους τον χρόνο και τον τόπο που θα εμφανιστούν. Ο παππούς μου Αλκιβιάδης Λεμπέσης, επονομαζόμενος «Σβίγγος», έχει πεθάνει εδώ και κοντά 40 χρόνια. Γνωστός για την τακτικότητά του, τραπεζικός άλλωστε, κρατούσε σημειώσεις σε μικρά τετράδια για κάθε τι που τον άγγιζε, κυρίως εγκυκλοπαιδικές γνώσεις αλλά -από ότι μόλις ανακάλυψα- και για πολλά θέματα της Σίφνου, εν πολλοίς ποιητικά και ρομαντικές σκέψεις. Μέσα, λοιπόν, σε μια ξεχασμένη βαλίτσα βρήκα πρόσφατα τα νεανικά του τετράδια αλλά και ένα της ωριμότερης ηλικίας του.
Δημοσιεύτηκε στα “ΣΙΦΝΙΑΚΑ”, την ετήσια Επετηρίδα Ιστορικής Ύλης της Σίφνου, Τόμος ΚΗ’, 2020, σελ. 119-132.
Αντώνιος Λεμπέσης του Αγγελέτου (1850-1911). Η πορεία ζωής ενός Σιφνίου δημοδιδασκάλου του 19ου αιώνα από τον Αη-Λούκα.
Αφορμή για την συγγραφή/συρραφή αυτού του μικρού ιστορικού πονήματος απετέλεσε ο εντοπισμός ενός καθ’όλα δικαιολογημένου (ελλείψει διασταυρουμένων ιστορικών αρχείων) παροράματος στο σημαντικό βιβλίο του Νικ. Γ. Προμπονά με τίτλο «Η Παιδεία στη Σίφνο», έκδοση 2009. Στο βιβλίο αυτό και πιο συγκεκριμένα στην σελίδα 235, με α/α 257 του αλφαβητικού καταλόγου των Σιφνίων Διδασκάλων, ο Αντώνιος Λεμπέσης του Αγγέλου αναφέρεται λανθασμένα ως ‘Γεώργιος του Αντωνίου’.
